Als er ook maar een iets moest zijn wat ik zou willen wensen/hebben, dan is het meer uren in een dag. Of je nou jezelf aan het ontwikkelen bent, je menselijk kapitaal aan het uitbreiden of lekker plezier te maken, de tijd vliegt altijd voorbij; dat geldt helaas ook voor de tijd bij mijn vriendin. Voor ik het wist was er weer een week voorbij, was de zon weer zeven keer opgekomen, was de maan weer zeven keer opgekomen. Zijn mijn wildste gedachtes over en weer geweest. Want zoals een van de bekendste schrijvers ter wereld Leo Tolstoy zei: “De twee machtigste krijgers zijn geduld en tijd.”
Iedere week die mij snel voorbij is gegaan, is er eentje geweest waarin ik tevreden kan zijn over mijzelf. Want dat heeft betekent dat ik goed bezig ben geweest, en heb genoten van de momenten van respijt die ik van mijn ambities heb gehad. Ik ben altijd bezig met mijzelf, dat klinkt wellicht egoïstisch, maar het is niet voor niets; ik ontwikkel mijzelf voortdurend. Niet alleen op school dag ik mijzelf uit. In mijn passie voor badminton drijf ik mijzelf voortdurend, ik geef nooit op. Ik ga nog altijd naar de sportschool en berijd mijn mountainbike, waarmee ik uit hoe belangrijk sport is voor je leven en geest. De oude Grieken zeiden het ook al: bij een gezonde geest hoort een gezond lichaam. Het was dan ook niet gek dat zij bijna iedere sport beoefenden, al dan niet uitvonden, dat de Olpympische Spelen ervandaan komen.
Mijn pianoles was deze week weer goed verlopen, mijn lerares was tevreden over mij; dus ik ben tevreden. Ik wil al mijn stukjes goed spelen, met vloei en met gevoel, want muziek is kunst en kunst is gevoel en emotie. Mijn ouders zeggen dat het een hobby moet blijven, als ik na de open dag om 8 uur thuis kom, huiswerk moet doen en eerst weer twee uur achter de piano wil. Misschien hadden ze een punt? Dat klopt ook wel, het blijft een van mijn vormen van ontspanning tegenwoordig, met al mijn bezigheden en werk. Toch blijft het mijn bezigheid, mijn hobby, mijn passie, mijn leven. Het is alleen in het proces van beter worden dat ik mij gelukkig waan. Ik vergeet het en in het moment lijkt het soms meer moeite dan plezier echter, als ik mij bedenk dat ik dit allemaal kan doen en mijn best doe dan realiseer ik mij hoe gelukkig ik ben, want geluk besef je vaak pas achteraf of heb je als je eigenlijk naar geluk ‘toe’ aan het werken bent.
Ik had het geluk om afgelopen donderdag naar de open dag van de TU Delft te gaan. Ik twijfel al zo veel tussen het studeren van lucht- en ruimtevaart, sociologie en psychologie, mijn eigen wonderbedrijf start of dit land ga leiden, dat ik het wel leuk vond om 11 kilometer door het Nederlandse platteland te fietsen voor colleges over studies; een tour over de campus met uitleg over de faculteiten. Ik weet in ieder geval dat als ik techniek ga studeren, het lucht- en ruimtevaart zou worden. Ik weet nog dat een student zei dat je het beste in een zin kon samenvatten als “Alles wat langer dan drie seconden in de lucht blijft, steen of jumbojet, valt hieronder en dat bestuderen we”
Dan heb ik nog de eer om te spreken voor alle leerlingen op mijn school. Als voorzitter van het leerlingenparlement vertegenwoordig ik allen en allen vertegenwoordigen mij. Ik zet mijn hart in voor de school en mijn medeleerling. In tijden van stress, van wanhoop, van probleem, zal ik de redder in nood zijn. Laat ik vox populi horen. Samen met de geweldige groep die lid zijn van deze utopische instelling maken wij school ‘minder hel’ voor hen. Mijn droom, dat ik ooit nog, in een middagpauze of dergelijke, in het midden van de aula mijn hart kan open storten voor de leerlingen. Dat ik voor duizend leerlingen en honderd docenten en personeel mag spreken over hoop, over passie, over daad, over leven. Dat ik hen moed inspreek, de kracht en zelfverzekerdheid van de groep. Hun eigen zelf en werk, zoals dat alleen maar van hunzelf is. Dat wanneer je voor de groep opoffert, je met je hoofd hoog kan lopen. Dat geweldige gevoel van kameraadschap, en de saamhorigheid. Dat geweldige vuur van leven, van de adem.
Wanneer ik op het heden kijk, schaam ik mij. Soms dan zie ik de passie en kracht van het leven verstikt worden door de wolken van onwetendheid, van onpersoonlijkheid en van irrelevantie. Wanner het hedonisme kern wordt van onze jeugd, waarin alles geen reet uitmaakt zolang wij maar plezier hebben, ikke en de rest kan stikken. Waar de bureaucratie de efficiëntie en menselijkheid wegstopt. Waar wij verplicht Nederlandse literatuur lezen in een manier, waarin ik tot verdriet zie dat het de leeslust van kinderen verscheurt. Jullie willen zo, zo, zo graag dat wij deze belangrijke boeken meekrijgen, en dan doen jullie dat op de meest onpersoonlijke en gruwelijke manier. Jullie Nederlands docenten die kinderen niet leren dat je onmogelijk niet van lezen kan houden, maar gewoon je eigen smaak en soort moet vinden. Ik zie kinderen, die boeken niet meer lezen maar enkel over de woorden kijken totdat het boek ‘uit’ is zodat ze de antwoorden kunnen overschrijven.
Ik zie voor mijn neus die dreigt onze toekomst een zonder die liefde voor een papieren boek worden.
Ik zie een toekomst die dreigt, te gaan van gestimuleerd worden met weinig zelf ontdekking naar een met een slechte stimulering met zoek het hopelijk zelf ooit eens uit. Om te rebelleren tegen een bestaande orde moet je er eerst deel van worden. Ik moet tegelijk geloven dat de status-quo de beste manier is terwijl het geven van vrijheid dat ook is. ‘The power of holding two contradictory beliefs in one’s mind simultaneously, and accepting both of them.”
Dat is mijn actualiteit.
-Hail Doublethink
R.M.D
Vorige week had ik het geluk om weer eens naar het thuisland van mijn familie van mijn moeders kant terug te keren en naar waarschijnlijk de meest invloedrijkste stad ter wereld te gaan. Een stad die op wereldschaal bekend staat om zijn kunst, mode, architectuur, stijl. politiek, handel, economie, onderwijs, entertainment, gezondheidszorg, media, journalistiek, vervoer, mobiliteit, specialisme, professionele dienstverlening, onderzoek en ontwikkeling en natuurlijk haar toerisme. de Romeinen noemden het Londinium maar jij en ik kennen het beter als Londen.
science-fiction. Mijn liefde voor het geschreven woord past misschien ook wel bij mijn gave om de woorden uit mijn mouw te schudden. Het beschrijven van emoties en gevoelens is een net zo hoge kunst om het via woorden te doen als via het doek of de muzieknoten. Alleen de meest getalenteerde en doordachte schrijvers weten je aandacht zo in een klap te veroveren en honderden pagina’s lang vast te houden. Ik schrijf zelf later mijn eigen boek denk ik, maar dat is een verhaal voor een andere keer.
osofen uit de Verlichting en die uit de Oudheid, de krachtige en gevoelinspelende schrijvers van de negentiende en twintigste eeuw. Minder mensen denken aan een geweldig werk uit de vijfde eeuw uit China afkomstig. 孫子兵法 oftewel “Master Sun’s rules of warfare” oftewel The Art of War zou, en heeft, veel mensen geïnspireerd, gedreven en begeleid in hun strijd, hun oorlog, hun bedrijf, hun leven. Een zou niet denken dat een “onbeschaafd” boek over oorlog zoveel lezers en belangstelling zou trekken, 2400 jaar later. Is kunst toch niet tijdloos?
die dit geweldige dertiendelige werk schreef; waarin hij in ieder hoofdstuk een aspect van oorlog (en misschien toch wel breder gezien in het bedrijfsleven en de concurrentie) beschreef en illustreerde. Zelfs tijdens de tijden van Napoleon, de twee wereldoorlogen en in het heden zijn zijn bevindingen realistisch en inzetbaar. In de politiek, cultuur, het bedrijfsleven en sport worden zijn woorden opgevolgd. Al een levende legende tijdens zijn leven in het Chinese koninkrijk Wu, schreef hij dit legendarische boek. Hij beschrijft oorlog in fasen als voorbereiding, planning , manouvrering, leger op de been, gebruik van spionnen, wapengebruik, oorlogvoering, en wat hij beschrijft als de negen situaties. Ze zijn zo geschreven dat ze in een keer helder zijn maar ook breed zichtbaar en voorstelbaar voor al deze eerdergenoemde gebieden
ou mijn vader zei tegen mij: “Ryan, ik koop dat boek voor je, maar dan moet je het wel in het Chinees lezen.” Ook al leer ik talen misschien snel, ik had toch echt niet erg trek of tijd in het leren van een taal met 2500 karakters voor een boek, ook al zou ik dan wel honderd anderen Chinese boeken lezen om het waard te maken. Als een bijpunt heb ik groots respect voor de Engelsman die in 1910 dit boek als eerste naar het Engels vertaalde. Dus in plaats van Chinees geschreven op bamboehout kocht ik maar heerlijk Engels op papier. Je kan natuurlijk verwachten dat dit boek zo langdradig als de pest zou zijn, #Perestrojka. Toch vond ik dit boek zo aandachttrekkend en fascinerend dat ik het helemaal niet langdradig vond. Dit is een boek wat mij altijd bijblijft in het maken van mijn keuzes en beslissingen, het begaan van het juiste pad(dat was pas narcistisch).
formidabele en kundige man die ik ooit heb mogen kennen. Ik zou haast niemand anders kunnen bedenken in mijn geweten die meer van alle markten thuis is dan mijn vader. Hij is altijd oprecht. Hij is altijd een fort van zelfvertrouwen. Hij geeft niet op. Hij zorgt voor hen die hij lief heeft(spot dit parallellisme). Een persoon die niet alleen ongekend voor mij is in zijn competentie maar ook in zijn vermogen om anderen te inspireren, aan te zetten en hogerop te helpen. Als trots aan een persoon gedefinieerd was, dan was het wel voor hem bedacht.
de man gemaakt die hij nu is. Altijd als ik down was, als ik sip was, verdrietig of gestrest, is mijn vader er voor mij geweest. Hij heeft mij er altijd bovenop geholpen en steeds een sterker persoon gemaakt. Keer op keer dat we ergens over kibbelden, had hij gelijk. Mijn eigenwijsheid heb ik van hem geërfd en met zijn kennis moet ik toch iedere keer mijn woorden opeten. Op bijna ieder gebied geeft hij mij wijs zijn mening en vaak inderdaad de beste oplossing. Ik ben mijzelf nu volop aan het ontwikkelen. Op steeds meer terreinen weet ik nu meer dan hem en sommige van mijn meningen en standpunten verschillen veel van die van hem. Echter, ik had het niet zonder hem kunnen doen. Zijn aura van autoriteit en motivatie verorbert dit huishouden; en wanneer deze intelligentie en motivatie zo sterk gepaard gaan, dan kunnen zelfs de hemelen je niet tegenhouden.
Er zijn weinig bizarre jaren zoals 2016 gweest. 2016 was een jaar vol vele indrukwekkende, verbazende en ook trieste gebeurtenissen. Niet alleen op de wereldschaal is er veel gebeurd maar ook zijn er hier in Nederland veranderingen geweest. Landen waren in oorlog, verkiezingen werden gewonnen, geweldige, talentvolle mensen verlieten het leven. Er werd gestreden en met passie geslingerd
TheRexitRyan 