“Kunt u mij vertellen hoe je een injectiemotor bouwt?”

Als er ook maar een iets moest zijn wat ik zou willen wensen/hebben, dan is het meer uren in een dag. Of je nou jezelf aan het ontwikkelen bent, je menselijk kapitaal aan het uitbreiden of lekker plezier te maken, de tijd vliegt altijd voorbij; dat geldt helaas ook voor de tijd bij mijn vriendin. Voor ik het wist was er weer een week voorbij, was de zon weer zeven keer opgekomen, was de maan weer zeven keer opgekomen. Zijn mijn wildste gedachtes over en weer geweest. Want zoals een van de bekendste schrijvers ter wereld Leo Tolstoy zei: “De twee machtigste krijgers zijn geduld en tijd.”

Iedere week die mij snel voorbij is gegaan, is er eentje geweest waarin ik tevreden kan zijn over mijzelf. Want dat heeft betekent dat ik goed bezig ben geweest, en heb genoten van de momenten van respijt die ik van mijn ambities heb gehad. Ik ben altijd bezig met mijzelf, dat klinkt wellicht egoïstisch, maar het is niet voor niets; ik ontwikkel mijzelf voortdurend. Niet alleen op school dag ik mijzelf uit. In mijn passie voor badminton drijf ik mijzelf voortdurend, ik geef nooit op. Ik ga nog altijd naar de sportschool en berijd mijn mountainbike, waarmee ik uit hoe belangrijk sport is voor je leven en geest. De oude Grieken zeiden het ook al: bij een gezonde geest hoort een gezond lichaam. Het was dan ook niet gek dat zij bijna iedere sport beoefenden, al dan niet uitvonden, dat de Olpympische Spelen ervandaan komen.

 

Mijn pianoles was deze week weer goed verlopen, mijn lerares was tevreden over mij; dus ik ben tevreden. Ik wil al mijn stukjes goed spelen, met vloei en met gevoel, want muziek is kunst en kunst is gevoel en emotie. Mijn ouders zeggen dat het een hobby moet blijven, als ik na de open dag om 8 uur thuis kom, huiswerk moet doen en eerst weer twee uur achter de piano wil. Misschien hadden ze een punt? Dat klopt ook wel, het blijft een van mijn vormen van ontspanning tegenwoordig, met al mijn bezigheden en werk. Toch blijft het mijn bezigheid, mijn hobby, mijn passie, mijn leven. Het is alleen in het proces van beter worden dat ik mij gelukkig waan. Ik vergeet het en in het moment lijkt het soms meer moeite dan plezier echter, als ik mij bedenk dat ik dit allemaal kan doen en mijn best doe dan realiseer ik mij hoe gelukkig ik ben, want geluk besef je vaak pas achteraf of heb je als je eigenlijk naar geluk ‘toe’ aan het werken bent.

Ik had het geluk om afgelopen donderdag naar de open dag van de TU Delft te gaan. Ik twijfel al zo veel tussen het studeren van lucht- en ruimtevaart, sociologie en psychologie, mijn eigen wonderbedrijf start of dit land ga leiden, dat ik het wel leuk vond om 11 kilometer door het Nederlandse platteland te fietsen voor colleges over studies; een tour over de campus met uitleg over de faculteiten. Ik weet in ieder geval dat als ik techniek ga studeren, het lucht- en ruimtevaart zou worden. Ik weet nog dat een student zei dat je het beste in een zin kon samenvatten als “Alles wat langer dan drie seconden in de lucht blijft, steen of jumbojet, valt hieronder en dat bestuderen we”

Dan heb ik nog de eer om te spreken voor alle leerlingen op mijn school. Als voorzitter van het leerlingenparlement vertegenwoordig ik allen en allen vertegenwoordigen mij. Ik zet mijn hart in voor de school en mijn medeleerling. In tijden van stress, van wanhoop, van probleem, zal ik de redder in nood zijn. Laat ik vox populi horen. Samen met de geweldige groep die lid zijn van deze utopische instelling maken wij school ‘minder hel’ voor hen. Mijn droom, dat ik ooit nog, in een middagpauze of dergelijke, in het midden van de aula mijn hart kan open storten voor de leerlingen. Dat ik voor duizend leerlingen en honderd docenten en personeel mag spreken over hoop, over passie, over daad, over leven. Dat ik hen moed inspreek, de kracht en zelfverzekerdheid van de groep. Hun eigen zelf en werk, zoals dat alleen maar van hunzelf is. Dat wanneer je voor de groep opoffert, je met je hoofd hoog kan lopen. Dat geweldige gevoel van kameraadschap, en de saamhorigheid. Dat geweldige vuur van leven, van de adem.

Wanneer ik op het heden kijk, schaam ik mij. Soms dan zie ik de passie en kracht van het leven verstikt worden door de wolken van onwetendheid, van onpersoonlijkheid en van irrelevantie. Wanner het hedonisme kern wordt van onze jeugd, waarin alles geen reet uitmaakt zolang wij maar plezier hebben, ikke en de rest kan stikken. Waar de bureaucratie de efficiëntie en menselijkheid wegstopt. Waar wij verplicht Nederlandse literatuur lezen in een manier, waarin ik tot verdriet zie dat het de leeslust van kinderen verscheurt. Jullie willen zo, zo, zo graag dat wij deze belangrijke boeken meekrijgen, en dan doen jullie dat op de meest onpersoonlijke en gruwelijke manier. Jullie Nederlands docenten die kinderen niet leren dat je onmogelijk niet van lezen kan houden, maar gewoon je eigen smaak en soort moet vinden. Ik zie kinderen, die boeken niet meer lezen maar enkel over de woorden kijken totdat het boek ‘uit’ is zodat ze de antwoorden kunnen overschrijven.

Ik zie voor mijn neus die dreigt onze toekomst een zonder die liefde voor een papieren boek worden.

Ik zie een toekomst die dreigt, te gaan van gestimuleerd worden met weinig zelf ontdekking naar een met een slechte stimulering met zoek het hopelijk zelf ooit eens uit. Om te rebelleren tegen een bestaande orde moet je er eerst deel van worden. Ik moet tegelijk geloven dat de status-quo de beste manier is terwijl het geven van vrijheid dat ook is. ‘The power of holding two contradictory beliefs in one’s mind simultaneously, and accepting both of them.”

Dat is mijn actualiteit.

-Hail Doublethink

R.M.D