Het is mij weer eens wat geweest, deze 19e week in het jaar 2017 na de dood van Jezus en, natuurlijk, de geboorte van de Aarde. Deze week zal altijd in mijn geheugen blijven, hopelijk voor de rest van mijn uitgestrekte leven. Ook voor anderen was dit een spannende week; er waren hen die immers examens hadden. Ik heb sommigen veel succes gewenst ermee, mijn klas zal over 2 jaar ook volgen. Het zorgde toch zoals altijd weer dat het op school anders was. De sfeer was iets anders en de zesdejaars leken verzopen in het werk. Vijfdejaars hadden het ook druk en zij waren ook weinig te zien, tot mijn grote verdriet moest een deel afwezig zijn bij het leerlingenparlement. Dan was er natuurlijk nog normaal school voor de meeste van ons jongeren, moederdag vandaag de dag en laat nou net Feyenoord sinds voor dat ik geboren werd kampioen zijn geworden van Nederland. Het beste van al kon ik eindelijk mijn grote liefde zien.
Examens: maak iedere dag 2 of 3 toetsen, wees een week lang nog in de ochtend klaar met school en doe niks anders dan praten over leren, doen alsof te leren en 5 procent te leren. Ik had vorig jaar aan het eind een toetsweek en ik vond er bar weinig aan. Je bent zo vroeg uit dat zelfs als je vrije tijd nam je genoeg tijd voor het leren had. Alleen de zondag moest er geleerd worden. Nou is mijn volgende toetsweek al weer in zicht over een paar weken. Het zal mij benieuwen, ik weet dat voor sommige vakken als wiskunde ik een toets zal krijgen over alle stof van heel het jaar; dat wordt even strijden. Ik ben blij de mentaliteit en drijfveer te hebben die ik heb, discipline is praktisch zelf-ontstaan voor mij ook al vind ik leren leuk, studeren niet. Alleen door met hart en ziel hard te werken kom je er, zoals ik afgelopen week heb gedaan.
Ik heb ontzettend veel bereikt afgelopen week. Niet alleen wist ik alles voor school te doen en mijn sport te beoefenen, maar wist ik tijd door te brengen met mijn vriendin, piano te spelen en veel voor elkaar te krijgen als voorzitter van het leerlingenparlement: de vertegenwoordiger en belangenverdediger van alle leerlingen op school, daar ga ik voor. Ik was blij eindelijk weer achter mijn goede, oude piano te kruipen. Ik kan mijn gevoelens heerlijk kwijt in de muziek, zowel algemeen als voor anderen. Het is niet makkelijk werk, voorzitter te zijn. Je moet toch veel zelf doen en de kunst van het leiderschap en het aansturen van mensen beheersen. Toch vind ik het altijd leuk en stimulerend werk en heb ik veel steun.
Terwijl ik vandaag tijd doorbracht met mijn vriendin was het niet moeilijk door het raam te horen wie er vandaag gewonnen had; Feyenoord had sinds 18 jaar de landstitel gewonnen. Ook al ben ik altijd al Ajacied geweest feliciteer ik hen toch met hun overwinning. Ze hebben het hele seizoen goed gespeeld en hebben het verdiend. Het leerlingenparlement heeft geregeld dat leerlingen morgen met verlof naar de Coolsingel kunnen om de overwinning te vieren. Ze hebben nog steeds geen 2e ster, haha.
Sinds dinsdag 9 mei kan ik eindelijk met geruststelling praten over mijn vriendin als de mijne. We werden namelijk verliefd op elkaar net voor de vakantie en het was pas deze dinsdag dat ik haar die grote vraag kon stellen. Met veel plezier heb ik bijna iedere dag 3 uur geappt met haar in de vakantie en ik had het geluk haar antwoord al vooraf te weten. Ze is echt ontzettend mooi en speciaal en we hebben het altijd leuk samen. Ik heb de blijheid te zeggen dat ik gek ben op haar en zij op mij. Wanneer ik zonder haar ben lijkt de tijd eeuwen te duren tot ik haar weer zie; als ik bij haar ben gaat de tijd als een raket. Was tijd maar eens niet zo relatief.
Dan als laatste hebben we natuurlijk de laatste dag van de week. Het is vandaag namelijk moederdag, de dag waarop we onze lieve moeders bedanken voor hun liefde en steun door de tijden heen. Ik kan het nooit helpen om te denken aan al die mensen die geen moeder hebben, of die geen vader hebben op vaderdag; lijkt mij toch wat erger dan mensen die gaan huilen dat ze niemand op Valentijnsdag hebben. Nou heb ik uiteraard weer een moeder die 1000 kilometer verderop in Frankrijk woont, een stiefmoeder een verdieping lager en een oma in Engeland. Toch gaan mijn gedachten en aandacht vandaag even naar hun uit. Ze zijn allemaal anders van elkaar maar dat maakt hen alleen maar leuker. Met alledrie een formidabel karakter.
Dat was het dan weer voor deze geweldige blogpost. Je denkt wellicht: “Waar zijn de plaatjes?” Maar aha, Ryan Rexit Ruan Rinna Ryanna Ryanno Ryanita Ryanaldo Ryanangelo is goed in het geschreven woord, niet in het gekopieerde beeld. Want ook al is dit zo hypocriet als de volledige naam van Noord-Korea, Oscar Wilde zei ooit eens “All art is quite useless” Dat is zeker waar meneer Wilde en op deze bomomhulsel zeg ik gedag.
TheRexitRyan 